कविता

कविता :- न म हनुमान न त शक्तिमान

               -   प्रकाश पाठक "योगी" 
आँखा खोलेर 
जब म  विहानीको  रविलाई
स्पर्श गर्छु  तब
हरेक विहानी प्रहरमा 
यौटै सोचमा घोत्लिन्छु... 
साच्चै म "शक्तिमान"भए
यत्र-तत्र छरीएका,  
चारै तिर बरालिएका, 
अर्थहीन ब्यक्ती, 
ठेगान लगाउथेँ 
जसरी
अर्थहीन सामानलाई
मानिसहरूले  मिल्काए झैँ
म पनि मिल्काउथें 
र भन्थेँ
"कसिङ्गर बढी भएछ...
बाढीमा डुबेकाहरूलाई बचाई दिन्थेँ,
भोका नाङ्गाहरूलाई 
गास र बासको बन्दोबस्त गरी दिन्थेँ,
भुकम्पले रूवाएकाहरूको 
आँसु पुछि दिन्थेँ, 
गाँउ- गाँउ पुगेर  अवलोकन गर्थेँ
कहाँ को रोएको छ भनी,
परदेशमा "बिरे"रुन पर्थेन, 
स्वदेशमा आमा रून पर्थेन, 
देशमै कलकारखाना बनाई
सबै "बिरेहरूलाई" रोजगार दिन्थेँ, 
महङ्गीले आकाश छुनै लाग्दा
महङ्गीलाई समातेर भुँईमा पछारी दिन्थेँ
साच्चै म शक्तिमान भए, 
के के गरिदिन्थेँ         
तर 
बिडम्बना  न म शक्तिमान,  
न म बुद्धिमान, 
न म हनुमान,
न म धनमान,
चाहेर पनि उठ्दैनन् 
जमीनमा टाँसिएका  चिसा पैतालाहरू
उठुन पनि कसरी...?
उठ्न र कदम बढाउन शक्तिमान हुनु पर्यो,
धनमान हुनु पर्यो,
हनुमान हुनु पर्यो,
न म हनुमान, 
न त शक्तिमान....